(I. 63) Toen ik twaalf was, kreeg ik kleine borstjes. Ze priemden door mijn synthetisch truitje heen. Dat vond ik niet fijn. Ik probeerde ze te verbergen en ging er een beetje krom van lopen.

Mijn borstjes groeiden gestaag. Ik was er niet blij mee. Ik vroeg me af: word ik nu een vrouw? Ik wil nog spelen! Alle twaalf-dertienjarigen kregen een algeheel onderzoek bij de GGD. De dienstdoende arts zei: “Wat heb je mooie borsten.” Ik werd er verlegen van, maar het compliment deed me goed. Mijn borsten groeiden uit tot een normaal formaat. Niet groot, niet klein. Ze waren stevig met nogal grote tepels, vond ik. Ik was er tevreden mee, totdat ik zag dat er zwarte haartjes rond mijn tepels

begonnen te groeien! Daar schrok ik van. Ik dacht dat dat alleen bij mij het geval was. Ik durfde mijn borsten niet bij daglicht te laten zien aan toenmalige vriendjes.

Toen ik een jaar of negentien was, ging ik de haartjes bleken met waterstofperoxide.

De partner die later mijn man werd zei: “Mooie blonde haartjes.” Op mijn achtentwintigste kreeg ik mijn eerste kind. Na de bevalling waren alle haartjes uitgevallen die op plaatsen zaten waar ze niet hoorden te zitten. Ik voelde me op en top vrouw. Ik zoogde mijn

kind. De moedermelk bekwam hem goed. Daarna kreeg ik nog twee kinderen. Alle drie heb ik ze acht tot negen maanden gevoed. Ze groeiden er goed op. Na de bevallingen groeiden er weer haartjes rond mijn tepels. Ik trok ze eruit met een pinset.

Nu ben ik een vrouw van drieënzestig jaar. Mijn borsten zijn niet meer zo stevig als vroeger, maar ze

zijn niet verkeerd vind ik.

 

 

© 2020 Studio Aina. - Visual Translator & Social Designer based in Rotterdam

Algemene voorwaarden

Privacy Voorwaarden